Zaburzenia elektrolitowe u pacjentów z nefropatią cukrzycową

Autor: Joanna Milewska

Wśród wszystkich powikłań cukrzycy, nefropatia występuje stosunkowo często. Schorzenie to polega na czynnościowym i strukturalnym uszkodzeniu nerek w wyniku przewlekłej hiperglikemii. Stałe zwiększenie stężenia glukozy we krwi powoduje szereg zmian hemodynamicznych i metabolicznych w organizmie. Dochodzi do glikacji białek, wytwarzania cytokin i innych mediatorów zapalnych (m.in. TGF-β, PDGF, VEGF). Prowadzi to do zmian w błonie podstawnej kłębuszków, uszkodzenia podocytów i proliferacji komórek mezangium, co skutkuje białkomoczem. Postępujące procesy destrukcyjne w nerkach doprowadzają do szkliwienia kłębuszków nerkowych i włóknienia tkanki śródmiąższowej, co w konsekwencji inicjuje rozwój niewydolności nerek. W związku z upośledzeniem funkcji nerek dochodzi też do zaburzeń elektrolitowych. Często stwierdza się podwyższone stężenie sodu i potasu we krwi. Niepełna eliminacja sodu wraz z moczem, powoduje jego kumulację (hipernatremia), co z kolei sprzyja zatrzymaniu wody w organizmie. Dochodzi do przewodnienia, a co za tym idzie, powstania obrzęków i rozwoju nadciśnienia tętniczego. Może to prowadzić do wystąpienia lub zaostrzenia niewydolności serca. Więcej »